Mijn naam is Mark Meessen, ben 25 jaar oud en woon in Velden samen met mijn vriendin. Toch vrij plotseling kwam ik begin december voor de keuze te staan: weer bij mijn ouders intrekken of intrekken bij mijn vriendin in Velden (terwijl we dit eigenlijk allebei te vroeg vonden). In verband met mijn ontwikkeling en de liefde heb ik voor het laatste gekozen. Vervelende gevolg is natuurlijk dat ik hierdoor doordeweeks niet in de gemeente Beekdaelen woon en vast en zeker politiek gezien zaken zal gaan missen.
Het feit dat ik weinig keuze heb wat betreft wonen is meteen één van de zaken waar ik me momenteel het meest zorgen over maak: de crisis op de huizenmarkt. Het kan en mag toch niet zo zijn dat in een land zoals Nederland jongvolwassenen zulke fases in hun leven met misschien wel jaren moeten uitstellen? Ik vraag me vaak af hoe we dit, maar ook als het gaat om klimaatverandering, problemen binnen de jeugdzorg, groeiende ongelijkheid op allerlei gebieden allemaal zover hebben kunnen laten komen? Uiteindelijk zijn dit gevolgen van politiek beleid maar soms heb ik ook het gevoel dat we met z’n allen in slaap zijn gesust en nu pas weer langzaam ontwaken omdat door grote complexe problemen onze samenleving bijna dreigt te splijten in twee kampen. Ik geloof simpelweg niet dat dit een manier is om de toekomstige problemen het hoofd te gaan bieden. Alleen samen, samen, samen kunnen we dit. Alleen wanneer we elkaar écht zien en horen, met elkaar in gesprek blijven, elkaar kunnen vergeven en accepteren dat we allemaal fouten maken (maar er wel van leren). Alleen dus als we elkaar zien als mensen en elkaar een beetje vertrouwen en samenwerken, kunnen we weer een poging gaan doen om onze samenleving te gaan repareren.
Ondanks deze zorgen heb ik voor nu niet de ambitie om gemeenteraadslid te worden omdat dit in mijn huidige leven niet in te passen zal zijn en ik mezelf hier ook nog niet rijp voor acht. Hierom zou ik mijn bijdrage ook vooral willen leveren door de lokale GroenLinks-fractie van Beekdaelen te ondersteunen, met een nadruk op jongeren en jongvolwassenen. Graag zou ik me hard willen maken voor hen omdat, nu ook in coronatijd, problemen en (toekomstige) zorgen van hen maar mondjesmaat worden genoemd. Denk maar eens aan de groeiende kansenongelijkheid, woningcrisis, klimaatverandering, mentale gevolgen door de coronacrisis, polarisatie in de samenleving. Ik denk dat er nog zeer veel werk aan de winkel is om de toekomst voor hen (een beetje) voorspoedig te kunnen gaan maken. Zo is het denk ik wel een belangrijk signaal dat begin januari bekend werd dat onder het aantal jongeren tot 30 jaar zelfdoding met 15% is gestegen. Het doet me pijn dat dit zo vluchtig in het nieuws is gekomen en er geen serieuze aandacht aan is besteed. Meer ogen en oren voor onze toekomstige generaties dus!